Vernietigen

Ik sluit me helemaal aan bij Dirk De Wachter zijn woorden in ‘De Afspraak’ een maand geleden.
Michel Houellebecq mag dan misschien een controversieel figuur zijn, schrijven kan hij wel!
Bovendien is ‘Vernietigen ‘uitgegeven bij de Arbeiderspers bijzonder fraai vormgegeven. Met papier dat fijn onder je handen als fluweel aanvoelt. Een luxueuze hardcover met leeslint en kapitaalband.

Strelende woorden van de auteur staan er niet in. Het is harde kritiek die weerklinkt. Zoals we van hem gewoon zijn.  Deze achtste en lijvigste roman werd weerom vertaald door Martin De Haan.

De roman is een politieke thriller. Enkele maanden voor de presidentsverkiezingen gaan video’s viraal, waaronder een deepfake van de minister van Financiën wordt onthoofd. Paul Raison is de rechterhand van de bedreigde Bruno June die tevens presidentskandidaat is.

Bruno is een typische antiheld van bijna 50, fatalistisch van aard en met een slecht huwelijk.  Door de ziekte van zijn vader komt hij terug in contact met zijn familie en hun drama’s. Er is zijn zeer vrome  zuster Cécile en haar man Hervé, een werkloze notaris. Er is de jongere broer Aurélien, een restaurateur die op scheiden staat en aanpapt met de zwarte verpleegster die zijn vader verzorgt.

Deze roman gaat  veel over de en de vergankelijkheid. Houellebecq spreekt in ‘Vernietigen’ veel over religie, spiritualiteit en alternatieve geloofsvormen. Dat zijn we niet meteen gewoon van hem.

Volgens de schrijver behandelt hij nu een motief dat hij niet in de ‘De Kaart en het gebied’ (2010, Prix Goncourt) niet naar behoren had behandeld: wat als het leven gewoon doorgaat – tot het niet meer doorgaat? Nooit eerder heeft Houellebecq zo’n totale poging gedaan om dat leven in een boek te vatten, met zijn mooie en lelijke kanten, zijn vreugde en zijn pijn, zijn betekenis en zijn betekenisloosheid.

Vernietigen. Uitgegeven bij Arbeiderspers.