Soms verheft zich een stem, zelfverzekerd en in wervelende stijl, die de aankondiging vormt van een bijzonder literair talent. Op 22 juni verscheen het literaire debuut : Landkaart van ons verbluffende lijf van de Britse Maddie Mortimer.
Een originele roman over een familie die in het reine moet komen met de dood van de moeder. Rauw en hartverscheurend maar bij vlagen ook speels en grappig.
De moordzuchtige verteller van het verhaal is de kanker in het lichaam van het hoofdpersonage. Wanneer een onverwachte diagnose Lia’s leven op zijn kop zet, dringen geheimen uit het verleden zich onweerstaanbaar op. De verhouding tot haar liefdeloze moeder. De liefde voor haar dochter. Haar huwelijk. Haar voormalige geliefde. De verwoede strijd die Lia voert in een dans met de dood, geleid door de moordzuchtige spelbederver in haar lichaam.
Ik heb nog nooit eerder een boek gelezen waar een tumor aan het woord is. Die doet duidelijk zijn zeg het hele boek door en dat in vetgedrukte letters. Het hele boek is vormtechnisch niet wat een doorsnee boek is en de typografische kunstgrepen zijn soms wel van het goede te veel. Neemt niet weg dat je het blijft lezen omdat de personages dermate goed uitgewerkt zijn. Vooral de moeder-dochterrelatie. Hoe moet ze het haar dochter Iris vertellen die pas twaalf is ?
“Ik denk dat er iets in mijn oog zit, zei Lia, en trok aan haar wimpers. Drie lieten meteen los alsof ze alleen met Pritt vast hadden gezeten. Ze stak haar wijsvinger uit naar Iris. Doe maar een wens. Ze zijn van jou. Ze mag ze hebben. Snel, voordat de wind ze wegblaast. Iris blies hard op haar moeders vinger en stal twee wensen in ruil voor twee wimpers. De wind nam de laatste mee.”
Maddie Mortimer, Landkaart van ons verbluffende lijf, vertaald door Corine Kisling en Janine van der Kooij, De Arbeiderspers, 473 p., 24,99 euro
Laat een reactie achter