After Paradise

We begonnen bij het station. In de stationstunnel  is werk te zien van Joiri Minaya. Dit werk toont 19de-eeuws behangpapier dat vervormd werd door pixelvorming en deconstructie van de oorspronkelijke beelden. Wie met de trein naar Kortrijk komt start dus meteen in het station.

Vervolgens trokken we naar het Baggaertshof.  Het Baggaertshof is een klein begijnhof met een prachtige binnentuin vol bloemen. Daar kan je de slakken zien van Kasper Bosmans. Dit werk past goed in de tuin van de apothekers. De serie is gebaseerd op een Cubaanse slakkensoort. Deze slakkensoort verandert de kleur van zijn schelp om er giftig, dus onappetijtelijk uit te zien voor roofdieren.

Vervolgens kan je naar de Academie voor Beeldende Vorming op de Houtmarkt. Op het 1ste verdiep heeft kunstenaar Nathan Coley een impressionant stadsgezicht gerealiseerd. Het betreft maquettes van alle religieuze gebouwen in Kortrijk. En dat zijn er 140 in totaal om precies te zijn.

Op het Jozef Vandaleplein kan je in de etalage van vzw Wit.h een schilderij bekijken van Shirley Villavicencio Pizango. Ze maakt portretten van familieleden en op het eerste zicht ziet het er allemaal paradijselijk uit maar de witte ongekleurde lippen verwijzen naar het ‘niet kunnen spreken’ wanneer je als migrant de taal nog niet machtig bent. Zelf woont ze in België maar komt uit Peru.

In de  Broeltoren is er o.a. werk te zien is er de video ‘Wonderland’ van Erkan Özgen. Het betreft een beklijvende film van een doofstom geboren jongetje dat met handgebaren vertelt hoe hij samen met zijn familie voor de Syrische Burgeroorlog moest vluchten. Hier blijf je niet onberoerd bij als je gevoelige ziel bent. Hij vertelt in feite in gebaren hoe zijn familieleden werden uitgemoord.

In het voormalige Broelmuseum, Broelkaai 6, is werk te zien van Jordi Bernadó, Felix Gonzalez-Torres, René Heyvaert en Romi Horn. De posters die je mag meenemen is werk van Gonzalez-Torres.

 In de Paardenstallen is werk te zien van Vladimir Nicolić. Enerzijds is er een videoprojectie van 17 meter lang (een kabbelende waterpartij met daarboven een horizontaal wit vlak) en in een kleinere zaal brengt de kunstenaar een ode aan de geometrisch-abstracte schilderkunst.

In het textielmuseum ‘Texture’ bevindt zich op de bovenste verdieping werk van Sarah Westphal en Jordi Bernadó. Vooral werk van Westpahl is bijzonder mooi. Om haar video te maken leerde ze duiken en onder water filmen. Je komt er terecht in het grote oceanische ecosystem.

Aan de vernieuwde Kasteelkaai heeft Rachel Valdés een indrukwekkende installatie met spiegels gecreëerd. Zo lees ik de brochure maar heb ik niet gezien. Ja die hebben we per abuis overgeslagen.

In het stadhuis van Kortrijk wordt werk getoond van Malgorzata Mirga-Tas, Felix Beaudry, Abraham van Diepenbeeck en Jan Van Imschoot. Alhoewel dat laatste behoort tot de vaste collectie van het stadhuis. Het werd geschilderd in 2006 en toont de Kortrijkse Guldensporenslag uit 1302 maar dan heel grappig. Bijzonder mooi is het werk van Malgorzata Mirga-Tas. Zij  werkt vooral met textiel, waarin ze de Roma-identiteit vanuit een vrouwelijk perspectief viert en van vooroordelen ontdoet. Ze  heeft momenteel een expo in Bonnenfanten Maastricht. Voor Kortrijk maakt ze nieuw werk waarbij zeven vrouwen centraal staan. Het zijn allemaal kunstenaars en/of activisten die zich inzetten voor de rechten van de Roma-vrouwen. Voor haar ga ik nog eens richting Maastricht.

Waar de kinderen het meest van genieten is het werk op de Grote Markt. Drie felgekleurde oranje-blauwe buizen zijn als het ware door elkaar gevlochten. Maar dat is slechts schijn. Je wordt als het ware binnengezogen in de buis, maar eens binnen gaat de wind liggen en kan je van alles uitproberen met je stem en je lichaam.

Op het  Casinoplein de installatie van Lee Wen te bekijken: een onmogelijke pingpongtafel.